Tamara
Net als zovelen zijn wij gestart met de gedachte “we laten de natuur zijn gangetje gaan en alles komt wel goed” ...maar na een jaar de natuur zijn gang te laten gaan zonder positieve test lieten we een paar basis checks doen ... En toen kwam het nieuws als een donderslag bij heldere hemel er was niets te vinden in de stalen. Op dat moment hebben we de stap naar het crg in Jette gezet. Eerst confrontatie met de medische mallemolen... Daar werd ons al gauw een aantal test voorgelegd waaronder het inplannen van een TESE. Op 03/11/2008 vond de TESE plaats en viel ook definitief het verdict van onvruchtbaarheid.
De maanden die daarop volgden hebben we bewust de tijd genomen om alles te verwerken en te plaatsen.... De eerste dagen hebben we er heel weinig over gesproken, we moesten dit even voor onszelf plaatsen en verwerken... Rouwen om een genetisch kind van ons beiden. Voor mij was het vrij snel duidelijk dat KID een optie was maar voor mijn man was dat volledig uitgesloten, geen optie! De maanden tussen november en februari, de volgende afspraak in Jette, waren zwaar maar hebben ons ook sterker en dichter bij elkaar gebracht (cliché oh cliché). We hebben veel gepraat, afgewogen, info verzameld etc en dat heeft wel geholpen en bijgedragen tot hoe we er nu mee omgaan.
Op 13/02/2009 hadden we een afspraak in Jette bij de psychologe en bij onze counselor. We hebben toen de GO gegeven/gekregen om met KID te starten.
Op 17/08/2009 zijn we officieel gestart met onze eerste KID poging, na 7 KID pogingen nog steeds geen zwangerschap ... 25/05/2010 op evaluatie om te bekijken wat de volgende stappen zouden zijn, we voelden de bui al hangen...ICSI....Dit was ook een slag: bovenop het feit dat we een donor moesten gebruiken moesten we nog een stap verder gaan in de medische molen.
Maar onze eerste ICSI poging was meteen de goede .... Wij zijn ondertussen sinds maart 2011 de trotse ouders van een prachtige dochter!! Alle puzzelstukjes vielen op dat moment op zijn plaats. De uitdrukking op mijn man’s gezicht sprak boekdelen: hij en alleen hij is de papa van dit kleine meisje!
Omdat we het gevoel hadden dat ons gezin nog niet compleet was startten wij eind juli 2012 voor een brusje. We hebben 5 cryo terugplaatsingen gehad zonder resultaat en daarna nog een verse poging opgestart. Uit deze verse poging is onze zoon in november 2013 geboren.
Onze reis zit er nog niet op. Ook al is ons gezin op dit moment compleet staan we voor het volgende hoofdstuk namelijk erover praten met onze kindjes. Wij hebben gekozen voor openheid naar hen toe wat impliceert dat het niet stopt bij de zwangerschap maar een traject is dat we nog door moeten.
Waarom ik de vzw Donorfamilies mee heb opgericht:
Tijdens de behandelingen heb ik veel contact gehad via een forum met een aantal van de bestuursleden en vandaaruit is het verder gegroeid.
Ik denk dat er echt wel nood is aan een vzw zoals de onze. Vanuit mijn eigen ervaringen weet ik dat contact met andere (wens)ouders zo verrijkend is en antwoorden/geruststelling kan bieden. Daarnaast doe ik het ook voor onze zoon en dochter, het is voor mij ook belangrijk dat zij contact hebben met andere donorkinderen omdat ze zo ook een netwerk kunnen uitbouwen en we ook hun belangen kunnen verdedigen.
Wat ik graag wil meegeven aan toekomstige ouders / andere donorfamilies:
Neem tijd, informeer je, durf vragen stellen...
Praat met elkaar, wees altijd eerlijk en open. Alleen zo kan je hieruit komen. Durf je angsten en twijfels te benoemen. Heb respect voor elkaars gevoelens en wat het kan oproepen...
Bereid je ook voor op het feit dat eens je start met de behandelingen je terug van nul start en je volgens de statistieken gemiddeld na X maand zwanger wordt.
Zoek uit wat best past voor jou, praten met elkaar, praten op een forum, face to face contact, gesprek met psycholoog ...
Eens je start met de behandelingen zit je op een trein die vertrokken is. Durf zelf de controle in handen nemen en soms op de rem te staan.
De zin uit het boek van Ken Daniëls ‘it wasn’t our ideal way of having a family but it is our ideal family’ vat het voor ons wel samen...
