Katrien
Na ons huwelijk in 2008, wilden we zoals vele koppels graag een gezinnetje uitbouwen.
Na een jaar zonder zwangerschap, vermoedden we dat er wel ergens een ‘probleempje’ zou zijn en lieten ons testen. Toen een laborante van het lokale ziekenhuis mij opbelde om te melden dat er in het spermastaal van mijn man totaal geen zaadcellen gevonden waren, viel plots ons droombeeld van een gezin aan diggelen. Na maanden van twijfel, hoop dat er toch nog een paar zaadcellen zouden kunnen gevonden worden met een biopsie, of dat de oorzaak eventueel hormonaal zou kunnen opgelost worden, kregen we de keiharde bevestiging via een biopsie (TESE) dat mijn man helemaal geen zaadcellen heeft door een piepkleine minuscule mutatie, met echter heel grote gevolgen.
Onze wereld stortte in. Enige optie was nog adoptie of kunstmatige inseminatie met donorsperma (KID). Hoewel het laatste idee ons voor het definitieve nieuws niet 100% een optie leek, waren we na het slechte nieuws en het wegnemen van de twijfel dat er andere oplossingen zouden zijn, volledig overtuigd om toch voor spermadonatie te gaan. Het idee om toch nog een kindje te kunnen dragen, het op te voeden van de eerste seconde, en rekening houdend met lange wachttijden voor adoptie, overtuigden ons.
Na een aantal maanden, kregen we de goedkeuring om te starten met behandelingen in UZ Leuven. Vier KID pogingen later kregen we het allerbeste nieuws ooit, we waren zwanger! Hoewel de periode tussen de vaststelling dat er geen zaadcellen waren en de zwangerschap slechts iets minder dan een jaar was, leek deze periode voor ons een eeuwigheid te duren. De constante aankondigingen van zwangerschappen bij vrienden, de paar negatieve zwangerschapstesten, de onzekerheid over het behandelingsproces en de mogelijke impact op onze kindjes later, en het idee om nooit een gezinnetje te kunnen te hebben, maakten het zwaar.
Gelukkig zijn we ondertussen papa en mama van een 5-jarig zoontje en een 3-jarig dochtertje, twee schatjes van patatjes. We kunnen ons gewoonweg niet meer voorstellen hoe een kindje dat wel 100% genetisch van ons zou zijn, er uit zou zien en we zijn supertrots op ons zoontje en dochtertje. Hoewel we nu heel gelukkig zijn met ons gezinnetje, komen er uiteraard andere vragen naar boven. We zijn nu bezig onze kindjes te vertellen over hun oorsprong met het boekje ‘Het wereldwondertje’, maar hoe gaan ze reageren als ze ouder zijn en dit echt ten volle beseffen? Wie vertellen we het en wie niet? Hoe gaan we om met het feit dat we een anonieme donor hebben en we hen later geen info kunnen geven over onze donor? Nog steeds vele open vragen dus.
Omdat we zo dankbaar zijn voor wat iemand ons gegeven heeft, heb ik besloten om ook zelf iets terug te doen. Daarom heb ik me opgegeven als eiceldonor en start binnenkort met behandelingen. Ik hoop op deze manier andere koppels met een gelijkaardige droom te kunnen helpen. Want wat is één maand opoffering met hormonen en controles, t.o.v. het geluk dat je iemand kan geven?
Tijdens de zware periode heb ik enorm veel gehad aan een aantal lotgenoten die ik leerde kennen via De verdwaalde ooievaar, waarvan een aantal mee aan de wieg stonden van onze vzw. Ik vond het dan ook superbelangrijk om mee een groep op te richten, die andere (wens)ouders ondersteunt tijdens het ganse traject, vanaf de kinderwens tot later wanneer onze kinderen groot zijn. Het stopt immers niet bij de geboorte. Het is belangrijk om er met anderen over te praten en je vragen en ervaringen met andere te kunnen delen. Binnen de vzw hou ik me vooral bezig met onze leden, partners, en de buitenwereld op de hoogte te houden van alles wat er reilt en zeilt in de wereld van donorconceptie, door middel van onze nieuwsbrief, Twitter, onze poster, en de flyers. Ik help ook mee met het organiseren van onze familie- of ouderdag en probeer daarnaast te helpen waar mogelijk.
Ik zou aan toekomstige ouders en donorfamilies graag willen meegeven dat hoe moeilijk en hobbelig de weg ook kan zijn, hoe groot de onzekerheid ook is, zoek steun bij anderen. Ook de openheid naar je kinderen toe, waarmee je liefst start op jonge leeftijd, vind ik zelf superbelangrijk. Ook al is het niet de standaardmanier om een gezin te stichten, het maakt deel uit van hun en ook onze geschiedenis. Het is anders, maar zeker niet minderwaardig! Mocht je verder vragen hebben, heb je eens nood aan een babbel, of wil je graag ervaringen delen, mag je altijd contact opnemen via katrien@donorfamilies.be .
