David
Ik ben papa van drie kindjes dankzij donorsperma. We hebben één zoon, geboren in 2008, en twee dochters, geboren in 2010 en 2012. We zijn woonachtig in Vlaams Brabant en hebben onze behandeling in UZLeuven gehad.
In 2006 hebben we dubbel negatief nieuws gekregen: het nieuws van onvruchtbaarheid werd onmiddellijk gevolgd met het nieuws van teelbalkanker. Onze kinderwens hebben we in eerste instantie moet opbergen. Al onze aandacht ging toen naar het genezen. De prognoses waren uiterst positief en een jaar later hebben we eerste contacten gelegd met het fertiliteitscentrum van UZLeuven. In het najaar van 2008 werd dan onze zoon geboren.
In die tijd kwam gezinsvorming met donorgameten zo goed als nooit in de media. In de counselgesprekken werd er over al dan niet anonimiteit niet gesproken, zelfs het open zijn tegenover de kinderen werd niet met veel enthousiasme aangeraden.
Tijdens de zwangerschap van ons oudste dochter werden we gecontacteerd door Astrid Indekeu, die toen gestart was met haar doctoraatsonderzoek. De gesprekken die we als koppel met haar gevoerd hebben, betekende veel voor ons. Het was een katalysator in ons voelen en denken over onze gezinsvorming en resulteerde in een grotere zekerheid over onze keuze en over ons ouder zijn.
Zij heeft in 2010 ouders en wensouders voor het eerst in Vlaanderen samengebracht voor een lezing van Ken Daniels. Ze slaagde er nadien ook in om (wens)ouders voor informelere gesprekken samen te brengen. Het zijn die gesprekken, en de positieve effecten van die gesprekken, die het zaadje hebben gepland voor het opstarten van een vzw voor en door ouders.
Binnen de vzw Donorfamilies ben ik de persoon achter het info@ email-adres. Ik tracht zo goed mogelijk antwoord te bieden op vragen van wensouders, ouders, en anderen. Ik ben ook steeds aanwezig op onze namiddagen en avonden om te luisteren en te vertellen over ons verhaal.
Wat ik graag wil meegeven aan toekomstige ouders en andere donorfamilies: “It wasn’t our ideal way to build a family, but it’s our ideal family!” Deze quote uit het boek van Ken Daniels vat het goed samen. Natuurlijk hebben we veel verdriet gehad, en kunnen we dat nog steeds hebben , maar we zijn wel héél trots en fier op onze familie, en voelen ons sterk genoeg om vragen, twijfels en bezorgdheden van onze kinderen en van onszelf te kunnen trotseren.
